H μεσαιωνική φιλοσοφία συνίσταται κυρίως στην ένωση φιλοσοφίας και θεολογίας, καθώς βασίστηκε στο χριστιανικό δόγμα, το οποίο έπρεπε να υποστηρίξει και να θέσει κάποιες λογικές βάσεις.
Ένα από τα κύρια θέματα της μεσαιωνικής φιλοσοφίας ήταν, επομένως, το ερώτημα της σχέσης ανάμεσα στην πίστη και στη γνώση, καθώς και η σχετική προσπάθεια να ξεπεραστεί η κατά τα φαινόμενα ασυμβίβαστη διαφορά ανάμεσα στην εξ αποκαλύψεως αλήθεια και στη φιλοσοφική ενόραση.
Μετά το κλείσιμο της Ακαδημίας του Πλάτωνα στην Αθήνα, δεν ξεχάστηκαν εντελώς οι Έλληνες φιλόσοφοι και η Ελληνική φιλοσοφία. Συνέχισαν να υπάρχουν άνθρωποι που γνώριζαν είτε τα έργα του Αριστοτέλη είτε τους διάλογους του Πλάτωνα. Και επειδή τότε υπήρχαν τρεις διάδοχες περιοχές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με τρεις διαφορετικούς πολιτισμούς, φυσικό ήταν να έχουμε και διαφορετική αντιμετώπιση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
Έτσι, στη Δυτική Ευρώπη, έχουμε ένα λατινόφωνο χριστιανικό πολιτισμό με κέντρο τη Ρώμη. Στην Ανατολική Ευρώπη, έχουμε μια ελληνόφωνη χριστιανική αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, που αργότερα ονομάστηκε Βυζάντιο. Κάνουμε, λοιπόν, λόγο για τον "βυζαντινό Μεσαίωνα" και τον διακρίνουμε από τον "ρωμαιοκαθολικό Μεσαίωνα". Όμως η Βόρεια Αφρική μαζί με τη Μέση Ανατολή, που ανήκαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ανέπτυξαν έναν αραβόφωνο ισλαμικό πολιτισμό.
